No Día do Pai (e do fillo, e do espírito farto)

Ilustración de A.C.S.

Arthur Samuels Wolff quizáis sexa o anhelo máis profundo do protagonista da novela nos seus anos de neno. É o pai. Na ficción, e na realidade, a súa ausencia vese contrarrestada polo libro “The Duke of Deception: Memories of my Father” (curioso título, ¿non?) de Geoffrey Wolff. As circunstancias que arrodean o libro son ben curiosas. Polo visto, a Geoffrey naceulle a necesidade de escribilo cando, metido na bañeira do castelo no que vivía en Francia, vese atravesado polo remordemento. Ou igual deberiamos chamalo “tardío axuste de contas”, para ben, dado que non se daba quitado da cabeza que, un ano antes, cando seu pai morrera, entre as súas pertenzas atoparan un exemplar estragado polo uso da súa primeira novela, “Bad Debts”, na que un dos personaxes, non precisamente o do triunfador, está inspirada nel. Claro que, unha vez que se ve cal era o percal, tampouco estraña demasiado. O tal Arthur Samuels Wolff, fillo dun médico xudeo, expulsado de todos os institutos e da mariña, por problemas dentais, tamén coñecido como Duke Wolff, e incluso como Saunders Ansell-Wolff terceiro (e non bromeo), era un tipo especial: un timador elegante e encantador. Falsificador, moroso e ese tipo de cousas. Un dandy enxeñoso que, pese a beber máis da conta, conseguía cousas inverosímiles. Claro que, así lle foi: tres condenas de prisión, múltiples arrestos... A Rosemary, a nai, -e a súa vez filla dun oficial da mariña que non debeu reparar nos seus dentes-, díxolle cousas moi divertidas, como que era episcopaliano e alumno dunha universidade de prestixio, piloto, membro da R.A.F e antigo combatente na resistencia francesa. Todo xunto. Cando o matrimonio se desfai, Duke colle o seu fillo maior (Geoffrey) e, durante alomenos seis anos, os dous irmáns pérdense a pista. O primeiro encontro logo dese tempo é idea do pai, quen paga a Tobias a viaxe ata La Jolla, en California, onde estes vivían. E pode que sexa demasiado pretencioso dicir que foi un momento crucial na vida do máis novo dos Wolff, pero é que realmente así o parece. Nese verán, en efecto, seu irmán obrigouno a ler e a escribir, sobre todo escribir, cousa pola que xa se sentía de seu inclinado. Tobias recoñece que “Geoffrey foi a primeira persoa que coñecín para quen os libros eran a mellor maneira de pasar o tempo. Eu xa intuía que quería ser escritor, pero nunca estivera con xente a quen lle importaran os libros, xente que tivera a impresión de que iso era algo que alguén sensato quixera ser”.

Fontes, por se queres informarte de primeira man: unha; dúas. Pásao ben, e non esquezas que deixar un comentario aquí mesmo é... ¡gratis total!, e non engorda.