Reunión I: os que alí estivemos...

(Ilustración de Safo)

Estivemos ao final só seis persoas, e un de nós tivo que saír antes de tempo... Logo só estabamos a mitade, como quen di. Por este motivo este próximo mércores (mesma hora, mesmo lugar) intentaremos "repetir" esta reunión I para os que non puideron presentarse, a ver (tres persoas de 1ºC, unha de 2ºA, e outra de 1ºA que foi quen tivo que saía á mitade da reunión).
En canto á reunión do 26, falamos principalmente da personalidade dos personaxes principais e da relación entre eles. Da maldade, dixeron uns, ou da aparente maldade, dixeron outros, de Toby-Jack; da educación indebida, para algúns, que a nai da a o fillo, ou comprensible, tendo en conta o pai que ela tivera; da pegada dos programas da television no grupo de Seattle; do desagrado e desconfianza que en certos lectores parece provocar Dwight, especialmente no seu trato aos seus propios fillos; das galletas Oreo, que ao parecer son máis abtigas que andar a gatas; de rifles e bicicletas; da debilidade da nai, por un lado, e da súa forza e vontade, por outro; das citas de Wilde e Alinsky como claves para comprender certas escenas e sombras da psique de Toby; da monxa, que é a única que realmente se confiesa... ¡ e diante de Toby, o suposto pecador!
Por outra parte, falamos tamén da presencia nas páxinas lidas (ata a 103 na edición de Alfaguara) de alomenos dous contos de Wolff: "Dos chicos y una chica", lido o curso pasado, e "El fuego del hogar", ambos publicados no seu libro La noche en cuestión (Alfaguara, 2000). En entradas futuiras volveremos sobre eles e invitaremos á súa (re)lectura a quen queira... Por certo, conversando sobre o primeiro caímos no peso "do militar" en certas actitudes ou antipatías da nai de Toby: era filla dun oficial de marina tremendamente autoritario (como a chica do conto do ano pasado), Dwigt vive nuha "casa" que antes era un extraño lugar para prisioneiros alemáns de guerra, ten discusións sobre a educación de Toby con Marian, quen é noiva dun sarxento de infantería de marina, e que na p. 52 é descrita case como máis masculina e sarxento que o seu propio pretendente, e así...
Seguiremos en contacto. Os que flotan na nube da rede que saiban disculpar o noso silencio dos últimos días, que non é unha secta relixiosa, senón acumulación de traballo alleo a este club-blog,e, tamén é certo, algo parecido a "deixar facer" libremente aos que por aquí pasan...

DATA DA REUNIÓN II: O mércores 10, ás 11:00 hs. (non confundir coa "repetición" desta reunión I para quen non estivera, que sería xa este mércores 3). Para o día 10 de Marzo debemos ter lido ata a páxina 205 de Alfaguara, deixando fóra a parte titulada "Ciudadanía en el instituto", que quedará para máis adiante).

ERRATAS: No parágrafo anterior había un par de perigosas erratas coas datas, xa remediadas. Atención pois aos cambios, pois os días estaban mal postos.

Ideas para a reunión deste venres 26, ás 11:00 horas

(Ilustración de A. Suárez)

Este venres será a reunión I, no recreo, á entrada do noso edificio, ás once "en punto" (por favor, é conveniente que sexamos puntuais, porque non teremos demasiado tempo). Éstas son as suxestións que de cara a tal reunión se nos ocorren, os temas ou puntos de interese que poden dar algo de si, entre outros moitos, claro:

• A relación entre a nai e o fillo (Toby-Jack)
• A relación entre a nai e o exmarido, e entre ela e o home que regala o rifle a Toby
• A relación entre a nai e o seu pai (avó de Toby), oficial de marina. (¿Recorda algo ao conto de Wolff lido no curso pasado...?). A forma de educar a Toby e a forma en que ela foi educada
• Relación de Rosemary (a nai) con outros homes
• Relación do rapaz con todos eses homes (o pai, etc.)
• Relación do rapaz co "problema xudeu" (por así chamalo)
• ¿Por que cambiar o seu nome por "Jack", como Jack London?
• Como vive Toby a súa relación co catolicismo, o catecismo, a confesión (escena onde a monxa "confésase" ante Toby, etc.)
• O espacio (Florida, Utah, Seattle, pensións, casa, casa de Dwight...) e a súa importancia na historia
• Toby e "o mal" (bromas telefónicas, ventás rotas, disparos, tiro con arco, roubos, etc.), e a relación cos seus ¿amigos?
• Peso das citas inicias de Wilde (pose, artificio, ¿ficción?, ¿simulación?) e de Alinsky (corrupción, ¿mal?, ¿violencia?, ¿transgresión?, ¿sentimento de culpa?...) no devir da historia...
• ¿Uh...?

One map, one State, one year... (3: Year)

Máis que "un ano", mellor dous, porque estas primeiras páxinas do libro transcorren en 1955-56. Probablemente é importante recordar que facía soamente dez anos que a Segunda Guerra Mundial acabara. ¿E que con iso? Ben, para ti esa guerra está moi atrás, cousa de libros de historia ou de pelis en branco e negro, mais entonces era ben recente, e todas esas cousas hoxe tan sabidas -xa non sei se asumidas- sobre campos de exterminio nazis, neses anos aínda estaban probablemente saíndo á luz pouco a pouco e con incredulidade. Nese contexto temos que entender eses programas de televisión sobre nazis que Toby e os seus amigos de Seattle vían, ou esas bromas telefónicas de dubidoso gusto as persoas de apelido xudeo, ou o insulto de "¡perro judío!" co cal rematan o ataque de ovos sobre o descapotable.

Aquí podes ver algo sobre os acontecementos do 55, e aquí dos do 56.

Aquí algo sobre Seattle, ao Oeste de EE UU, no Estado de Washsington -non confundir coa cidade de Washington, capital de EE UU-. Podes consultar de novo o mapa de EE UU: Seattle, á dereita e arriba.

Acabamos por agora: preme aquí para ver cómo era ese coche (Thunder Bird, un Ford. Só que no libro era descapotable e negro).

One map, one State, one year... (2: Estado: Utah)

(Fonte: Premer aquí para ver a fonte)

Imos co Estado -Deus..., antes ou despois sempre acaba aparecendo, ¿non?-.
O noso rapaz e a nosa (súa) nai chegan ao Estado de Utah, á cidade de Salt Lake City, en busca de... ¡uranio! Se avanzamos algunhas páxinas (non moitas), lemos na 22:
"A la hermana James no le agradaba la idea de que anduviéramos sueltos al salir de la escuela. Temía que pasáramos el tiempo con amigos de las escuelas estatales a las que asistíamos y que acabaríamos convertidos en mormones."

Ou sexa, noutra relixión que non era a católica (recordemos a súa orixe irlandesa por parte de nai, e, por iso, católica). ¿Mais por que o medo aos mormóns? Parece ser que Utah convertíuse en Estado soamente en 1896, mais os mormóns poboaron Utah desde 1847, tres anos antes de ser considerado "Territorio" pola Unión. Para saber por que hoxe aproximadamente o sesenta por cento da poboación de Utah é mormona, mira neste enlace. Se queres saber algo sobre esa relixión e as razóns que levaron aos mormóns a emigrar ao Oeste, pincha neste outro. E se queres ver algo de Salt lake City, mira aquí. Claro que probablemente as imaxes máis coñecidas de Utah son desta clase: preme neste outro para velas. Ou incluso destas (¿sabes que cousa é ésa chamada... John Ford? ¿Mh?).

One map, one State, one year... (1: Mapa)

Ben, a canción non dicía así, pero vale como título para ir tirando...
Na páxina 16 (Alfaguara) lemos:
"Era el año 1955 y viajábamos en coche desde Florida a Utah (...). Habíamos salido de Sarasota en mitad del verano (...). Atravesamos Georgia, Alabama, Tennessee y Kentucky (...)." En fin, ¡necesitamos un mapa do Imperio!, non somos tan listos. Do ano 1955 xa falaremos, que ten o seu aquel tamén, e outro tanto do Estado de Utah, tan mormón. Imos agora co mapa para ver o desprazamento desde a parte oriental (Florida, abaixo á dereita) de EE UU á occidental (Utah, no último tercio da esquerda, maís ou menos centrado), pasando por Georgia (sobre ese rabo chamado Florida), Alabama (á esquerda de Georgia),

( Fonte: Ver enlace algo maís abaixo).

Tennesse (facendo de sombreiro sobre Alabama), Kentucky (algo maís arriba), e logo tirando para a esquerda (Go West, boy!). O mapa en cuestión vexe moito mellor se pinchas neste enlace, e ademais, como é interactivo ou así, podes ver as autopistas principais, parques nacionais de EE UU, cidades máis importantes, etc. Desde que un, fai anos, tiña a obriña de Jack Kerouac nas mans, non pode deixar de sentir unha certa atracción polo mapa de EE UU que non sinte por mapas doutros países, talvez pola sensación que certos libros (novelas, contos, libros de viaxes, etc.) e películas estadounidenses (westerns, road movies, etc.) ofrecen de mobilidade, de espacios abertos, de ser quen de volver a comezar desde cero noutro lugar (polo regular máis ao Oeste), de contacto directo co mundo natural, que sei eu...
P.S.: ¿Que onde está Sarasola? En Florida, claro; na costa Oeste. Véase.

Coa garda baixa

(Ilustración de A. Suárez)

O comezo do noso libro ocupa aproximadamente unha páxina, e non deixa de ter toda a pinta dun breve conto, e os contos, recordemos, son a gran especialidade do noso home neste blog, Tobias Wolff. O rapaz, a súa nai, o coche parado, a auga fervendo, o camión sen freos, o accidente, o fume... e a nai coa garda baixa, e el estando ao quite.
Como no caso das citas iniciais, ou incluso da páxina de agradecementos, temos outra vez dúas opcións: 1) lemos e pasamos de longo, e a outra cousa; 2) lemos como beben os paxariños: metemos o pico na auga, e levantamos a cabeciña ao ceo ao tempo que imos tragando, non vaia ser que nos perdamos as formas cambiantes das nubes no trance...
Quere un dicir que, ¿non será ese inicio do libro algo buscado, e non producto do azar ou do antollo dun escritor caprichoso que vai a cegas? E se así fora, ¿por que un comezo así, con esa reacción da nai e con esa actitude do rapaz?
P.S.: O dos paxariños bebendo é da colleita de Ortega. A cada quen, o seu.

Citas, vida, corrupción e pose

(Ilustración de Lucas Schnitzler, 1ºA, bach.)

Non é extraño atopar ao comezo dun libro algunha cita doutro. O que si é xa pouco extraño é o pouco caso que o lector soe facer ao atopalas. De feito, o libro en cuestión comeza cun par delas que consideramos de interese, pasada a páxina de agradecementos (que non ten desperdicio, por certo: aparece a esposa, o irmán, a nai, o pantasma dun can e o seu primeiro padrastro. Non está nada mal, se ben quédome con esta frase, sobre a cal esperamos volver no futuro: "He dejado alguno de estos puntos como estaban, porque éste es un libro de memorias, y la memoria tiene su propia historia que contar" ).

A primeira cita é do famoso Oscar Wilde, cunha frase igualmente célebre entre as moitas que el deixou tras de si. Neste enlace podes ver outra traducción dela (a nº 40, páxina 4), onde a palabra "pose" deixa o seu lugar a "artificial". Se miras na páxina 5 deste sitio da web atoparás a frase 49, que bota máis luz sobre a ocurrencia de Wilde, propietario da tumba máis "friki" e rechamante do cimiterio parisino de Père Lachaise, para disgusto de fans de Jim Morrison.
A segunda é dun tal Alinsky, do cal, contra todo pronóstico, si hai información na rede, mais non tanto da súa faceta como escritor como da de activista político con influencia nos anos sesenta -a historia do libro que lemos transcurre nos cincuenta- e parece que en... Obama. Ofrecemos outros enlaces tamén para comprobalo.
Fai un tempo, Tobias Wolff declaraba ter unha dobre orixe, xudeoalemá por un lado, que reflicte o seu apelido Wolff (que non debería por tanto lerse "Uolf", senón algo parecido a "Volf"), e irlandesa polo outro. Curiosamente Alinsky é de orixe xudeorusa, e Wilde era irlandés de Dublín, se ben escribía en inglés e era súbdito británico.

Data da primeira reunión (26/2/10)

Ola de novo:

Hai pouco repartimos finalmente o libro e con el unha nota que indicaba, entre outras cousas, a data da nosa primeira reunión. Esa data proposta é o derradeiro venres de Febreiro, ás once en punto, á entrada do noso edificio. Mais todo isto é "se todo vai como debería ir", pois á volta de vacacións de Antroido veremos se ese día ven cómodo para todos.

En calquera caso, para ese día, 26 de Febreiro, quedamos en ter visto un tercio do libro, ata a páxina 103 incluída (versión da editorial Alfaguara, por se alguén está con nós virtualnmente, xa que descoñecemos qué páxina sería na edición de Punto de Lectura).

Por tanto leremos as partes tituladas "Fortuna" e "Inferior", deixando fóra de momento a que segue ("Un trato totalmente diferente"). A idea é ter tres reunións en total, dividindo o libro en tres tercios, máis ou menos.

Se non hai novas ao respecto, quedamos pois o 26 ás 11:00, na entrada do edificio. Temos aberto xa este blog para recibir os teus comentarios (firmados ou anónimos), preguntas, enlaces e o que se tercie...

Ata pronto. En breve, máis entradas.

Presentación do club e do blog

Ola:
Unha vez máis o Departamento de Filosofía deste IES súmase ao Club de Lectura de Biblioafonso, nesta ocasión escollendo un par de libros do escritor estadounidense Tobias Wolff, do cal xa o curso pasado limos un conto de bastante éxito entre os compoñentes do club.
A primeira obra de Wolff que trataremos será o seu famoso Vida de este chico, un relato autobiográfico novelado que esperamos tamén sexa do gusto dos compoñentes do club deste curso.
Como na pasada edición, trataremos de conseguir que este grupo de lectura estea composto tanto de persoas que fisicamente poidamos reunirnos de cando en vez para falar da lectura da obra, como por outras persoas que entren no club "virtualmente", por obra e gracia de internet. Deste xeito, de momento somos nove persoas de primeiro e segundo de bacharelato, e, de momento, dúas persoas que no seu momento estiveron estudando neste IES. Talvez nun breve prazo contemos con máis presencias alieníxenas...
Este blog está aberto á colaboracións (escritos, debuxos, fotografías, etc.) tanto no que se refire ás entradas, como ao que se refire aos comentarios, que poden ser anónimos ou non, e que sempre acaban sendo o sangue e vida dun blog, digan o que digan...
That´s show, folks!