viernes, 26 de marzo de 2010

Reunión III (24.3.10): Last picture show

Ilustración de Safo
Acabamos. Non estivemos todos (houbo tres significativas ausencias: pena), pero falamos dese último tercio da obra: da súa relación con Arthur, e da aparición dese ambiguo Chuck de contradictoria personalidade; de como Tobias, alias Jack, toca fondo (baixada aos infernos: o roubo da gasolina á familia menos adecuada); da (re)aparición de Geoffrey -hoxe tamén escritor- e da (re)aparición do seu pai, aínda que certamente extraña; da ambivalente actitude da nai co seu ex-marido; das extravagancias de Dwight, ese... hmmm, ¿ser humano...? E así. Tivemos un amago de tratar a cuestión do estilo deste escritor, mais despois dun pequeno anaco fuximos por pernas, non fora ser que se puxera a cousa interesante e tal. Cremos recordar que houbo algo parecido a un acordo en torno á sensación de que o final resulta un tanto precipitado, como se o autor quixera pechar demasiadas portas antes de saír da habitación. Alguén engadíu que esas derradeiras páxinas eran algo máis confusas cas anteriores, posto que agora o noso escritor xogaba en exceso cos saltos temporais (mais non sabemos se estaremos todos de acordo niso...).
Houbo tamén un par de propostas que poderíamos chamar... eeerrr... "complementarias":
  1. A lectura do libriño de poemas de Ana Merino, de Visor, titulado "Juego de niños"

  2. A visión en DVD da película de Truffaut chamada "Os catrocentos golpes"

De momento só unha persoa animóuse a ler o libriño e ver o filme, e talvez outra. A idea é ir pasando de man en man ambas obras, se se quere. O filme sería mellor velo en V.O. en francés, con subtítulos. Cremos que sería o adecuado.

Polo demais, a día de hoxe xa está repartido o libro segundo deste club: "Vieja escuela", de Tobias Wolff, en Alfaguara. Se ben foi escrito moito despois, non deixa de ser algo parecido á continuación da historia que rematamos, aínda que non se trata dun libro propiamente autobiográfico, senón dunha novela cargada de elementos e vivencias tomadas da vida de Tobias Wolff na escola que en "Vida de este chico" é chamada escola de Hill. O próximo 7 de Abril, ás once, temos a reunión I, coa pretensión de ler ata a páxina 140, e non máis, por favor. Aquí tes o enlace para chegar ao novo blog dedicado a ese libro.

lunes, 22 de marzo de 2010

Como se alguén mas soprara ao oído




"Ahora las palabras me venían tan fácilmente como si alguien me las soplara al oído. Me sentía lleno de cosas que había que decir, lleno de verdades reprimidas. Eso era lo que creía estar escribiendo: la verdad. (...) Escribí sin entusiasmo ni hipérbole, con las palabras que mis profesores habrían utilizado si me hubiesen conocido como yo me conocía. (...) Y en el chico que vivía en estas cartas, el espléndido fantasma que portaba todas mis esperanzas, me pareció ver, al fin, mi propia cara" (páxinas 246-247, cando fala das cartas que manda ás escolas ás que pretende ir estudar, co nome dos seus profesores do seu instituto).
Vaia isto a modo de exemplo do que aquí hoxe queremos dicir. Ata agora, nas nosas reunións tratamos sobre todo dos contidos da narración, ou dos personaxes, pero pouco ou nada do estilo, da forma de escribir de TW. O noso autor fala aquí de como escribía aquelas cartas, pero dalgún xeito pódese dicir tamén -ou iso queremos crer- que á vez di cal é o tono que escolle para escribir, para contar, para narrar... Sen trama, sen final, pero tamén sen hipérbole. É fácil en moitos autores atopar cada dous por tres frases, expresións ou fragmentos ocurrentes, rechamantes ou enxeniosos, como no Oscar Wilde do que falamos ao comezo deste blog. Tamén TW fai ás veces algo así, claro, como na páxina 253 (o da bola e o inferno), mais a verdade é que parece evitalo. E iso é en parte o que produce, talvez, ese efecto de que as súas palabras sonan como sopradas ao teu oído, sen hipérbole, sen énfase, moi na estela do seu admirado Chéjov, e por iso, a moitos lectores pouco familiarizados con esta maneira de escribir, e más achegados a narracións más convencionais de intriga, suspense, aventuras ou grandes sucesos contados coa trama e o final que naturalmente corresponde, a eses lectores, dicíamos, pode parecerlles que TW non di nada e que non pasa nada no seu libro ou nos seus contos..., cando outros podemos pensar todo o contrario. É dicir: que realmente pasa... todo.

viernes, 19 de marzo de 2010

No Día do Pai (e do fillo, e do espírito farto)

Ilustración de A.C.S.
Arthur Samuels Wolff quizáis sexa o anhelo máis profundo do protagonista da novela nos seus anos de neno. É o pai. Na ficción, e na realidade, a súa ausencia vese contrarrestada polo libro “The Duke of Deception: Memories of my Father” (curioso título, ¿non?) de Geoffrey Wolff. As circunstancias que arrodean o libro son ben curiosas. Polo visto, a Geoffrey naceulle a necesidade de escribilo cando, metido na bañeira do castelo no que vivía en Francia, vese atravesado polo remordemento. Ou igual deberiamos chamalo “tardío axuste de contas”, para ben, dado que non se daba quitado da cabeza que, un ano antes, cando seu pai morrera, entre as súas pertenzas atoparan un exemplar estragado polo uso da súa primeira novela, “Bad Debts”, na que un dos personaxes, non precisamente o do triunfador, está inspirada nel. Claro que, unha vez que se ve cal era o percal, tampouco estraña demasiado. O tal Arthur Samuels Wolff, fillo dun médico xudeo, expulsado de todos os institutos e da mariña, por problemas dentais, tamén coñecido como Duke Wolff, e incluso como Saunders Ansell-Wolff terceiro (e non bromeo), era un tipo especial: un timador elegante e encantador. Falsificador, moroso e ese tipo de cousas. Un dandy enxeñoso que, pese a beber máis da conta, conseguía cousas inverosímiles. Claro que, así lle foi: tres condenas de prisión, múltiples arrestos... A Rosemary, a nai, -e a súa vez filla dun oficial da mariña que non debeu reparar nos seus dentes-, díxolle cousas moi divertidas, como que era episcopaliano e alumno dunha universidade de prestixio, piloto, membro da R.A.F e antigo combatente na resistencia francesa. Todo xunto. Cando o matrimonio se desfai, Duke colle o seu fillo maior (Geoffrey) e, durante alomenos seis anos, os dous irmáns pérdense a pista. O primeiro encontro logo dese tempo é idea do pai, quen paga a Tobias a viaxe ata La Jolla, en California, onde estes vivían. E pode que sexa demasiado pretencioso dicir que foi un momento crucial na vida do máis novo dos Wolff, pero é que realmente así o parece. Nese verán, en efecto, seu irmán obrigouno a ler e a escribir, sobre todo escribir, cousa pola que xa se sentía de seu inclinado. Tobias recoñece que “Geoffrey foi a primeira persoa que coñecín para quen os libros eran a mellor maneira de pasar o tempo. Eu xa intuía que quería ser escritor, pero nunca estivera con xente a quen lle importaran os libros, xente que tivera a impresión de que iso era algo que alguén sensato quixera ser”.

Fontes, por se queres informarte de primeira man: unha; dúas. Pásao ben, e non esquezas que deixar un comentario aquí mesmo é... ¡gratis total!, e non engorda.

domingo, 14 de marzo de 2010

Reunión II: "Poltergeist"

O pasado mércores, 10 de Marzo, tivemos a segunda reunión (sen contar a intermedia semipantasma, claro, pois se non é a terceira). Só faltaron dúas persoas, sen contar con Batiscafo, que o ten difícil.
Volveu a pasar o mesmo fenómeno que na repetición da primeira reunión, e desde algún dos exemplares que estaban enriba da mesa saíu de novo ese ser para sentarse con nós e contarnos, botándonos a man por riba do ombreiro...
Difícil de comprender; probablemente é algo relacionado co singular deseño do noso edificio novo, ou con algún outro fenómeno igualmente paranormal. Deste xeito enterámonos de qué hai que facer se un ten doce anos e conduce un coche cun amigo da mesma idade -reparto de tarefas: ti o volante, eu o cambio de marchas-, ou como reaccionar se de frente ven o coche da policía e son as catro e media do serán -meter ambos a cabeza entre as pernas e deixar á vez as mans no volante e cambio de marchas, como manda o sentido común-. Do artesanal método de sacar combustible do coche alleo co tubiño do cal chúpase debidamente, iso xa foi fariña doutra páxina, pois aínda tíñamolo sen ler, xa que esta reunión II comprometíanos só a ler ata a páxina 205, e a arte do gusto polo combustible dos demais é tratada na páxina 214. Ventaxas de estar na reunión II: un entérase do que lerá no futuro sen necesidade de abrir sequera o libro de TW...
Lástima que acabara o tempo e tivéramos que levantar a reunión II... Mais pronto teremos a III, coa que remataremos este libro. Temos aínda a data sen marcar. Farémolo asiña. Atentos ao blog. Nesa reunión III intentaremos todos ter lido completamente o libro. Un saúdo. (Estaría bastante ben, por certo, que de cando en vez alguén escribira algo neste blog que é de todos. Tamén podemos opinar ou comentar cousas por escrito... Ou non, claro).


P.S.: O comentario de C.J. na entrada inmediatramente anterior a ésta é moi recomendable: leva un valioso enlace relacionado con Jack London, tan presente nesta obra de Wolff, e non é precisanmente unha información facilmente accesible. Todos sabemos que en internet paseamos case sempre polos mesmos trillados camiños. Pois ben, non é o caso...

martes, 9 de marzo de 2010

Ideas para a reunión de mañá mércores 10

(Ilustración de A. Suárez)
Botando unha ollada a entrada inmediatamente anterior pódese atopar un par de pistas para o diálogo de mañá, se iso é preciso. Mais gústanos enredar, e enredamos pois:
1) Hai un parecido evidente entre o título deste libro e o da revista dos "scouts" ("Vida de chico"). Se relemos, p. ex., as páxinas 121-124, daremos con liñas significativas, e de paso outra vez aquela cor "militar" e o espírito da frase inicial de Oscar Wilde. E así lemos: "Me rendía fácimente (...) lleno de planes." Por certo, con algo disto garda certa relación outro conto de TW, titulado "Intrépidos pilotos", incluído en La noche en cuestión (Alfaguara);
2) ubicados agora no interior da fantasía de París, "Jack" plantéase a posibilidade do cambio do seu apelido. xa cambiara de nome sen problema (ignorando a vontade do pai ausente), pero agora négase a perder o seu apelido que o une a súa nai. Sutil diferencia. Mais, el, no momento presente escritor, deixa caer o recordo da súa nai aprendéndolle a escribir (p. 163)...

sábado, 6 de marzo de 2010

Retrato de familia con can

Páxina a páxina cabalgamos cara á segunda reunión. As escenas e os detalles vanse acumulando, e certas repeticións comezan a destacar pola súa insistencia, significativamente... Unha vez máis as relacións entre os personaxes chaman a nosa atención:
- A relación de Jack (Toby) con Dwight
- Coa súa nai
- A da súa nai con Dwight
- A de Jack con Arthur, un personaxe que non debe pasar desapercibido
- A de Jack co seu "pai ausente" (neste segundo tercio da obra non podemos seguir facendo como se esta ausencia non pesara)
- A súa relación, extraña, con Pearl
E tamén esta sensación de "road movie conxelada", de historia de carreteira detida. Se comezábamos viaxando de Florida a Utah, e logo a Seattle, e parecía que o movemento ía sentirse en cada páxina, coa aparición de Dwight -atención ao comportamento deste cando viaxa repetidamente a Seattle para impedir a boda da súa filla: T.W. non parece quitarlle o pan e o sal totalmente a este particular home-, coa aparición de Dwight, dicíamos, o movemento queda en suspensión, se é que tal expresión é correcta: pensemos neses tímidos intentos de Jack co auto-stop; ou o seu soño de ir a México con Skipper; ou a fantasía parisina; ou a frustrada intentona de ir a Alaska (¿como Jack London?) con Arthur; ou as escapadas nocturnas no coche de Dwight con can incorporado...
¿Algo máis? Non moito, por non agobiar -supoñendo que haxa alguén do outro lado da pantalla: ¿hai alguén aínda...?-. Deamos a Arthur a importancia que reclama como personaxe: a súa aparición, como é presentado polo autor: Parecía querer algo. A veces le pillaba mirándome (...). Toda mi vida he reconocido casi a primera vista a quienes estaban destinados a ser mis amigos y ellos me han reconocido a mí. Por outro lado, páxinas 142-144, sobre o seu pai ausente. Mira despois ao final da 145: Algún día, pensaba, alguien pararía. y me diría: "Puedo llevarte hasta Wilton, Connetticut...", co pai tamén na súa mente (o pai vivía alí, casado con oputra muller, como dixo páxinas atrás T.W.).
Talvez este blog estea pedindo a gritos que outras voces digan mu..., e que non tarden moito en facelo.
Antes do mércores introduciremos outra entrada pensando na reunión II. Fin por hoxe.

viernes, 5 de marzo de 2010

Reunión I e medio: os que faltaban...

Reunímonos o día 3 de novo, para tratar sobre o primeiro tercio do libro, agora os non presentes na reunión I. Falamos da memoria e de se a memoria do autor leva a éste a fantasear e exaxerar a partir dela, ou se máis ben o autor pretende ser fiel aos seus recordos sendo sen embargo consciente de que a memoria ten a súa propia forma -non sempre fiel- de facer os seus traballos. Tamén falamos da presencia dun par de contos de Wolff no relato que estamos lendo, de San Agostín, de E.T. e das galletas Oreo. E así, falando desto e doutro, sucedeu sen darnos conta... Foi bastante extraño e aínda non sabemos cómo ás veces ese fenómeno pode suceder, e outras por máis que se intente, non... Un personaxe do libro foi pouco a pouco saíndo das páxinas do exemplar que un tiña como por descuido sobre a mesa, sentóuse entre nós e comezou a contar e contar unha cousa detrás da outra, sen trama e sen final... Un pregúntase se despois quedou alí na habitación, se volveu polo seu pé ao libro, ou se saíu voando pola ventá que tantas gañas tiña de abrir...
¿Será posible...?
P.S.: O mércores 10, á hora habitual, seguiremos dialogando. Quedamos en ler só ata páxina 205, lembra. Se alguén quere ter copia dos dous contos de Wolff dos que falamos, ou dun deles, só ten que dicilo ( iso non significa necesariamente lelos).